Most of Robert Schumann's best works for piano were composed in the decade between his twentieth and thirtieth birthdays, after his own prowess as a pianist was permanently crippled by a self-inflicted finger injury (he used a clumsy contrivance with which he tried to strengthen the fourth finger of his right hand). His interest in keyboard virtuosity then declined in favour of a more poetic style, less ornate than either Chopin or Liszt, and with more facility in variation-form and the like than in the larger sonata structures.
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb.
Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje.
Dodatkowe informacje znajdziesz w naszym regulaminie.