Break a Vase

wykonawcy

Hawkins, Alexander

nr katalogowy

INT 373

opis

After the album "Togetherness Music", british pianist and composer Alexander Hawkins presents another musical panorama: An ensemble in which his trio with bassist Neil Charles and drummer Stephen Davis meets saxophonist and clarinetist Shabaka Hutchings, guitarist Otto Fischer, and drummer Richard Olátúndé baker. For anybody who has followed Hawkins' work since his emergence on the british improvised music scene in the mid 2000’s this is a fresh band full of familiar musicians with whom Hawkins has played in a wide variety of formations. The new pieces that "Break a Vase" presents emerge from Hawkins' own imagination, but they also capture the thrust of energy in collaborating with these outstanding musicians.

“Hawkins gives one of his most complete performances to date,” writes kevin Le Gendre in the liner notes. “Nothing is perhaps more majestic than the title track, which comes from Derek walcott’s acceptance speech for the Nobel Prize. ‘Break a vase, and the love that re-assembles the fragments is stronger than that love which took its symmetry for granted when it was whole.’ Enjoy then all these wily bits and pieces that come together in the kind of daring, courageous construction that is made to last.”

nośnik

gatunek

Jazz

producent

Intakt Records

data wydania

01-02-2022

EAN / kod kreskowy

7640120193737

cena 68,00 zł

lub

Produkt na zamówienie

Wysyłka ustalana indywidualnie.

Darmowa wysyłka dla zamówień powyżej 300 zł!

Darmowy kurier dla zamówień powyżej 500 zł!

sprawdź koszty wysyłki

Recenzje naszych klientów

Break a Vase

W odważnej muzyce przeważnie zawarty jest jakiś przekaz, (...) pisze Andrzej Kalinowski, Jazz (...)

Andrzej Keler

04.04.2022

W odważnej muzyce przeważnie zawarty jest jakiś przekaz, (...) pisze Andrzej Kalinowski, Jazz Forum)(..)– improwizacja stanowi tylko naturalną kolej rzeczy, tymczasem to myśl kompozytora jest spoiwem łączącym jej wykonawców z odbiorcą. Tak jest na „Mirror Canon, Break A Vase” – nowej płycie angielskiego pianisty i kompozytora Alexandra Hawkinsa, który tym razem (to bodaj dwudziesta płyta w dyskografii wciąż młodego pianisty, urodzonego w 1981 r. w Oksfordzie) zaprosił do współpracy pięciu instrumentalistów współczesnej brytyjskiej sceny jazzowej, na czele z odnoszącym międzynarodowe sukcesy saksofonistą i bandleaderem Shabaką Hutchingsem.
Otrzymujemy 10 kompozycji Hawkinsa, blisko 46 minut muzyki nagranej w Londyńskim Challow Park Studios pod koniec lipca 2021 roku. Krótkie intro na fortepianie uruchamia pulsującą wieloma rytmicznymi brzmieniami machinę, temat podejmuje Shabaka Hutchings, tymczasem Hawkins dba o harmonię, a jego fortepian pełni rolę instrumentu rytmicznego, w i tak już bogatej, bo jazzowo-etnicznej strukturze rytmicznej. W muzyce od samego początku dzieje się tak wiele, że nie sposób omówić tego w krótkiej recenzji. Kompozytor pełnymi garściami czerpie z twórczości swoich muzycznych mentorów: Anthony’ego Braxtona, Juliusa Hemphilla, Henry’ego Threadgilla, a w moim odczuciu słychać tu też coś z aury ostatnich nagrań Tima Berne’a.
W nowej muzyce Hawkinsa odkryjemy wpływy afrykańskie, orientalne i południowo-amerykańskie, paleta barw oraz inspiracji jest bogata, a w pianistyce lidera wyraża się amerykańska tradycja jazzowa, począwszy od Arta Tatuma i Duke’a Ellingtona po Cecila Taylora i Marilyn Crispell. Krótko mówiąc, mamy do czynienia z muzyką złożoną i erudycyjną, która przeplata tradycję ze współczesnością, jest konceptualna, chwilami free, w nienachalny sposób korzysta też z ostatnich doświadczeń studyjnej elektroniki.
Wszystko to dzieje się wokół jednej myśli, którą wyraża tytuł płyty oraz sentencja z okładki albumu, pochodząca od karaibskiego poety i malarza Dereka Walcotta, laureata Literackiego Nobla w 1992 roku: „Zbij drogocenną wazę, a przekonasz się, że uczucie, które łączy jej fragmenty z powrotem, będzie silniejsze od tego, które przyjmowało poczucie jej posiadania za pewnik, gdy waza była jeszcze w całości”. Cieszy, że mamy w Europie muzyków tak bardzo świadomych kulturowego dziedzictwa, nie tylko jazzu, a z drugiej strony cały czas zastanawiam się, czy ta świadomość nie staje się zbyt dużym balastem? Jak przekonuje nas Hawkins, to nie muzealna ekspozycja jest ważna, lecz czułość z jaką podchodzimy do jej dekonstrukcji. Po wysłuchaniu jego nowej płyty trudno w to wątpić.

Andrzej Kalinowski

wszystkie recenzje