Virtuosity, showy improvisation and stratospherically high violin playing are the characteristics of Baroque composer Pietro Antonio Locatelli’s theatrical concerti grossi for soloists and ripieno. While concerti grossi from this time could usually be divided into two types, ‘da camera’ and ‘da chiesa’ – with the former containing more dance movements – Locatelli went down his own distinct path, creating a new model more like that of Torelli. His ripieno section was larger than the traditional accompanying group, and his slow movements contained drawn-out notes over which the first violinist or harpsichordist was free to improvise. Indeed, one harpsichord passage in Op.7 is so extraordinarily virtuosic that Locatelli labelled it ‘ad libitum’, presumably to avoid frightening the amateur musician.
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb.
Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje.
Dodatkowe informacje znajdziesz w naszym regulaminie.