Unconstrained by textbook notions of schools and –isms, the music of Paolo Ugoletti (b.1956) is unafraid of making expressive points through intense chromaticism, painful dissonance and good, old-fashioned C major, as these two quite different works show. The first, apparently abstract, piece is an instrumental concerto that both exploits and transcends familiarity and associative notions of its solo instruments with popular idioms, travelling from Piazzolla’s smoke-filled nightclubs to the melancholy sidewalks of the Seine in search of a personal idiom that is significantly influenced both by his studies with the Italian modernist Franco Donatoni and by personal enthusiasm for the improvisatory spirit of Irish folk music.
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb.
Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje.
Dodatkowe informacje znajdziesz w naszym regulaminie.